مسعود رضایی بیاره
خوشه‌ی اشک
شعر یعنی غزل از چشم تو می ریزد و بس
بــوی آویشن و خــاری ز تو برخیزد و بس
شعر یعنی غزلی ناب تر از خــوشه‌ی اشک
بــه تمـاشای تـــو با چشم در آمــیزد و بس
شـعر یعنـــی کـــه نسیم نفست در دل دشت
شعله در جــان من و لالـه بر انگیزد و بس
شعر یعنی کــه بهــار آیــد و از عــطر دلش
خـوشه‌ای بر سر گیسوی تـو آویــزد و بس
شعر یعـنی کــه به ژرفــای نگاهت ، نگهم
نرم نرم از سر هر مـژه فــرو ریزد و بس
درباره این سایت